À la verticale de soi, autobiografie

Stéphanie Bodet blaast de alpenliteratuur nieuw leven in met een gevoel van frisheid en intensiteit waarvan we dachten dat het verloren was gegaan.

Dit is het verhaal van een astmatisch kind dat tijdens de gymles een steen stevig vasthield. Het is het verhaal van een gevoelig jong meisje dat troost vond in het afwijken van de gebaande paden. Zolang ze zich kan herinneren kiest Stephanie ervoor om het leven vanuit een verheven perspectief te bekijken, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze neiging werd haar bijgebracht door een zusje dat te vroeg vertrok en tijdens haar afwezigheid een erfenis naliet: "Leven. Intensief leven", schrijft ze. Hoewel ze aanvankelijk verdwaald was door de sport, ontdekte Stéphanie Bodet uiteindelijk haar ware roeping in het klimmen. Ze vertelt over haar intensieve training, haar momenten bovenop wedstrijdpodia, en vervolgens haar jarenlange verticale verkenningen op muren diep verborgen in de jungle, en in ijzige bivaks onder de sterren. Haar verhaal duikt ook in de diepe liefde die haar met Arnaud Petit verbindt.

Op het kruispunt van zelfontdekking vertelt ze haar verhaal met onwrikbare oprechtheid, luisterend naar de innerlijke onrust van haar ziel en haar lichaam. Voor Stéphanie zijn de klimwanden meer dan alleen een speeltuin; ze zijn een rijk van kennis en herkenning. Samensmeltend met de natuur, één wordend met de zwaluwen en pijnbomen, begint ze aan een reis om haar ware zelf te ontdekken. De klimmer beschouwt klimmen als een poëtische onderneming, een pad dat leidt naar onbevreesdheid en wijsheid. Het is een reis om het leven onvoorwaardelijk te omarmen en misschien, in elke betekenis van het woord, te stijgen.